ജനങ്ങളുടെ റിപബ്ലിക്; പക്ഷേ, നമ്മളെന്ത് ചെയ്യുന്നു?

ഒട്ടും സുഗമമായിരുന്നില്ല ഇന്ത്യയുടെ സഞ്ചാരം. സ്വാതന്ത്ര്യപ്രാപ്തിക്ക് മുമ്പുള്ള, ബ്രിട്ടീഷ് വാഴ്ചയുടെ കാലത്തിന്റെ കഥയല്ല പറയുന്നത്. അതിനു ശേഷവും സ്ഥിതി ഭിന്നമായിരുന്നില്ല. മനുഷ്യഹത്യയുടെ കണ്ണീര്‍ചാലിലേക്കാണ് രാജ്യം സ്വതന്ത്രമായത്. നഗരങ്ങളില്‍ കബന്ധങ്ങള്‍ കുന്നുകൂടി, അതിര്‍ത്തികളില്‍ രക്തം നിലവിളിച്ചു. മുറിവുകളുടെ മഹാനൊമ്പരങ്ങളിലേക്ക് ഒരര്‍ധ രാത്രിയില്‍ രാജ്യം സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ പ്രസവിച്ചു. തികച്ചും അരക്ഷിതമായിരുന്നു അന്തരീക്ഷം. പിന്നിപ്പോയ പുസ്തകം കണക്കെ മനുഷ്യജീവിതം അസമാധാനത്തിന്റെ തുരുത്തുകളിലേക്ക് വലിച്ചെറിയപ്പെട്ടു.

ഹിന്ദുത്വ വര്‍ഗീയത അന്നും തെരുവിലുണ്ടായിരുന്നു, കൊലവിളിയുമായി. മനസ്സ് കൊണ്ട് അവര്‍ക്കൊപ്പം നിന്ന ദേശീയ നേതാക്കളുമുണ്ടായിരുന്നു. അസ്വാസ്ഥ്യത്തിന്റെ ആ നാളുകളെ മറികടക്കാന്‍ ഒടുവില്‍ ആ മനുഷ്യന് അന്നപാനീയങ്ങള്‍ ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടി വന്നു; സത്യഗ്രഹം എന്ന മൂര്‍ച്ചയേറിയ ആയുധം പുറത്തെടുക്കേണ്ടി വന്നു. ആയുധം താഴെ വെച്ചില്ലെങ്കില്‍ ഞാന്‍ പട്ടിണി കിടന്ന് മരണം വരിക്കുമെന്ന മഹാത്മാ ഗാന്ധിയുടെ നിശ്ചയദാര്‍ഢ്യത്തിനു മുമ്പില്‍ കലാപകാരികള്‍ വഴങ്ങി. എളിയില്‍ കത്തി ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ച് പുറമേക്ക് സമാധാനം നടിച്ചു. ഗാന്ധിയുടെ ജീവന് രാജ്യം അത്രയെങ്കിലും വിലകല്‍പ്പിച്ചു എന്നും പറയാവുന്നതാണ്. പക്ഷേ, കത്തി അവിടെത്തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നീടും അത് പലപ്പോഴും പുറത്തെടുത്തിട്ടുണ്ട്, രാജ്യത്തെ ഒന്നാകെ അസ്വസ്ഥപ്പെടുത്തുമാറുള്ള സംഭവവികാസങ്ങള്‍ അരങ്ങേറുന്നുണ്ട്. ഗാന്ധി വധം അതിലൊന്നായിരുന്നു. രാജ്യത്തിന് വെളിച്ചം നഷ്ടപ്പെട്ടു. ലോകത്തിന് ഒരു “മനുഷ്യനെ’ നഷ്ടപ്പെട്ടു, ന്യൂനപക്ഷങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു സുഹൃത്തിനെ നഷ്ടപ്പെട്ടു. നഷ്ടങ്ങളുടെ കണക്കുപുസ്തകത്തില്‍ പിന്നെയും പലതും എഴുതിച്ചേര്‍ക്കപ്പെട്ടു. കാറ്റും കോളുമുണ്ടായി, കലാപവും കൊലയുമുണ്ടായി. വര്‍ഗീയത വന്‍വിപത്തായി രാജ്യത്ത് പുകഞ്ഞുകത്തി. മനുഷ്യര്‍ ചേരികളായി. നെഹ്റുവിനെ പോലുള്ള മഹാരഥന്മാര്‍ വിടവാങ്ങി, രാഷ്ട്രീയം നേതാക്കള്‍ക്ക് ഏറ്റവും മികച്ച ജീവിതോപാധിയായി, ഇന്ദിര പ്രതാപിയായി, 1975ല്‍ അടിയന്തരാവസ്ഥ നടപ്പായി, 1992ല്‍ അയോധ്യയിലെ പള്ളി നിലം പരിശായി. എന്നിട്ടും രാജ്യം കെട്ടുപോയില്ല, ഈ നാടിന്റെ ഭദ്രത പിന്നിപ്പോയില്ല. വീണുപോയിടത്തെല്ലാം ജനത കൂടുതല്‍ ഊര്‍ജത്തോടെ എഴുന്നേറ്റുവന്നു. എങ്ങനെ അത് സാധ്യമായി എന്ന ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരം ഭരണഘടന എന്നാണ്. അത് വെറുമൊരു പുസ്തകമല്ല. ഇന്ത്യയുടെ പ്രമാണ രേഖയാണ്, ജനാധിപത്യത്തിന്റെ ജീവശ്വാസമാണ്, നമ്മള്‍ ഇന്ത്യന്‍ ജനതയുടെ അവലംബവും ആത്മാവുമാണ്.

ഭരണഘടന ദുര്‍ബലപ്പെട്ടാല്‍ രാജ്യം ശിഥിലമാകും. രാജ്യമെന്നാല്‍ നാലതിരുകളിലൊതുക്കപ്പെട്ട ഭൂപ്രദേശമല്ല. മനുഷ്യന്‍ എന്ന എക്കാലത്തെയും മികച്ച ഉള്ളടക്കത്തോട് കൂടി മാത്രമേ നമുക്ക് രാഷ്ട്രത്തെ വിലയിരുത്താനാകൂ. മനുഷ്യന്‍ എന്ന വാക്ക് മനപ്പൂര്‍വമാണ്. മനുഷ്യന്‍ എന്നത് ജന്മം കൊണ്ട് സിദ്ധിക്കുന്ന പേരാണ്. പൗരന്‍ അങ്ങനെയല്ല. അത് പൗരത്വം എന്ന സവിശേഷാധികാരത്തെ ഉള്‍വഹിക്കുന്നുണ്ട്. എല്ലാ പൗരന്മാരും മനുഷ്യരാണ്, എല്ലാ മനുഷ്യരും പൗരന്മാരല്ല. ഇതിപ്പോള്‍ ഇങ്ങനെ പറയുന്നതിന് കാരണമുണ്ട്. നമ്മുടെ രാജ്യത്തുമുണ്ട് പൗരത്വമില്ലാത്ത മനുഷ്യര്‍. റോഹിംഗ്യന്‍ മുസ്‌ലിംകള്‍ എന്ന് വിളിക്കാവുന്ന പീഡിത ജനത പല നാടുകളിലേക്ക് പലായനം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അവരില്‍ ചിലര്‍ ഇന്ത്യയിലും എത്തിയിട്ടുണ്ട്. അവര്‍ ഡല്‍ഹിയില്‍ പുഴുവരിച്ചു ജീവിക്കുന്നുണ്ട്. പൗരാവകാശങ്ങള്‍ക്കു പുറത്തുനില്‍ക്കുന്ന മനുഷ്യര്‍. തലമുറകള്‍ക്ക് മുമ്പ് രാജ്യത്ത് താമസിച്ച് ഇപ്പോള്‍ പൗരത്വ ഭീഷണിയില്‍ നില്‍ക്കുന്ന വേറൊരു വിഭാഗം മനുഷ്യര്‍. അവരും ഈ നാട്ടിലുണ്ട്. അവരോട് രാജ്യം ആര്‍ദ്രമാകുന്നുണ്ടോ? പൗരന്മാരുടെ റിപബ്ലിക്കില്‍ നിന്ന് മനുഷ്യരുടെ റി പബ്ലിക്കിലേക്ക് നമ്മുടെ രാജ്യം സഞ്ചരിച്ചെത്തുന്ന കാലമുണ്ടാകുമോ? ഉള്‍ക്കൊള്ളലിന്റെയും ചേര്‍ത്തുപിടിക്കലിന്റെയും ഭൂതകാലം നമുക്കുണ്ട്. നമ്മള്‍ മനുഷ്യരെ കള്ളികളായി തിരിച്ച് വെറുക്കാന്‍ ശീലിച്ചവരല്ല.
എങ്ങനെയാകും ഭരണഘടന ദുര്‍ബലമാകുക? ഭരണകൂടത്തിന്റെ കൈയേറ്റം കൊണ്ട് മാത്രമാകില്ല, മനുഷ്യര്‍ പരസ്പരം വെറുത്തുകൊണ്ടും അത് സംഭവിച്ചേക്കാം. വെറുപ്പിന്റെ ഫാക്ടറികളായി നമ്മുടെ സാമൂഹിക ഇടങ്ങളെ മാറ്റിയെടുക്കാന്‍ പണിയെടുക്കുന്ന സംഘങ്ങള്‍ക്ക് പ്രാമുഖ്യം കൈവരുന്ന കാലത്ത് വെറുപ്പ് സ്വാഭാവിക വികാരമാകുകയും സ്‌നേഹം കേവലം നടിപ്പായി മാറുകയും ചെയ്യും. നമ്മുടെ രാജ്യം അങ്ങനെയൊരു അപകട മുനമ്പിലേക്ക് എത്താതിരിക്കട്ടെ എന്ന് ആഗ്രഹിക്കാനെങ്കിലുമുള്ള “പൗരാവകാശം’ നമുക്കിപ്പോഴുണ്ട്. ഭരണഘടനയെ ദുര്‍ബലപ്പെടുത്താനുള്ള ആദ്യപടി ജനങ്ങളുടെ അവകാശങ്ങള്‍ കവരുകയാണ്. ഭക്ഷണത്തില്‍, വസ്ത്രത്തില്‍, മതസ്വാതന്ത്ര്യത്തില്‍, തിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍, ഭാഷയില്‍, എഴുത്തില്‍, കലാപ്രവര്‍ത്തനത്തില്‍, വിദ്യാഭ്യാസത്തില്‍… അങ്ങനെ ഓരോന്നിലും കയറി ഇടപെടും ഭരണകൂടം. അതുവരെയും ജനം അനുഭവിച്ച സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ മേഖലയെ ചുരുക്കിക്കൊണ്ട് വരും. ഒരു തടവറയിലാണ് എന്ന വിചാരം ജനിപ്പിക്കാത്ത വിധം പാരതന്ത്ര്യത്തെ സ്വമേധയാ വരിക്കാന്‍ മനസ്സുകളെ പാകപ്പെടുത്തും. എല്ലാം രാജ്യത്തിനു വേണ്ടി എന്ന പ്രതീതി സൃഷ്ടിക്കും. നമ്മുടെ രാജ്യത്ത് അപ്രഖ്യാപിത അടിയന്തരാവസ്ഥ നിലനില്‍ക്കുന്നു എന്ന് പ്രതിപക്ഷ കക്ഷികള്‍ പറയുന്നതിന്റെ പശ്ചാത്തലമിതാണ്. ഭരണഘടന തിരുത്താതെ തന്നെ ഭരണഘടനാ മൂല്യങ്ങള്‍ റദ്ദ് ചെയ്യുകയാണ് കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാര്‍ 2014 മുതല്‍ ചെയ്തുവരുന്നത്. നിയമ നിര്‍മാണത്തിലൂടെയും നിയമബാഹ്യമായ ബലപ്രയോഗങ്ങളിലൂടെയും അവരത് നിര്‍വഹിക്കും. കര്‍ണാടക കോളജിലെ ഹിജാബ് നിരോധനം നിയമബാഹ്യമായ ബലപ്രയോഗമായിരുന്നു. മുത്വലാഖും വഖ്ഫ് ബില്ലും നിയമപരമായ അപരവത്കരണമാണ്.

ഇന്ത്യ എന്ന ആശയത്തെ എല്ലാ മനോഹാരിതയോടെയും പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നുണ്ട് ഭരണഘടന. അതിന്റെ വെളിച്ചം സമൂഹത്തിന് ലഭ്യമാകുന്നുണ്ടോ? എന്തുകൊണ്ടാണ് അങ്ങനെ സംഭവിക്കാത്തത്? അനേകം അപകട കാലങ്ങളില്‍ ഇന്ത്യയെ തകര്‍ച്ചയില്‍ നിന്ന് കാത്ത ഭരണഘടനക്ക് ഇപ്പോഴെന്ത് പറ്റി? കുഴപ്പം ഭരണഘടനക്കല്ല, നമ്മള്‍ പൗരസമൂഹത്തിനാണ്. ഭരണഘടന നിലനില്‍ക്കേണ്ടത് അധികാരികളുടെ ആവശ്യമല്ല. അവരുടെ സ്വേച്ഛാധികാര പ്രവണതകളെ തടഞ്ഞുനിര്‍ത്തുന്നത് ഭരണഘടനയാണ്. അതുകൊണ്ട് അതിനെ പരിപാലിക്കാന്‍ അധികാരത്തിന് പലപ്പോഴും താത്പര്യമുണ്ടാകില്ല. ആ ഉത്തരവാദിത്വം ഏറ്റെടുക്കേണ്ടത് ജനങ്ങളാണ്. വാഴുന്നോരുടെ റിപബ്ലിക് ആയല്ല, സാധാരണക്കാരില്‍ സാധാരണക്കാരായ മനുഷ്യരുടെ റിപബ്ലിക് ആയാണ് ഇന്ത്യയെ രാഷ്ട്രപിതാവ് വിഭാവന ചെയ്തത്. ഭരണഘടനക്ക് കാവലാളാകുക എന്നാല്‍ രാജ്യത്തിന് വേണ്ടി ഉണര്‍ന്നിരിക്കുക എന്നുതന്നെയാണ്. നമ്മളില്‍ എത്ര പേര്‍ ആ ദൗത്യം ഏറ്റെടുക്കുമെന്നാണ് ഈ ജനുവരി 26 നമ്മോട് ചോദിക്കുന്നത്.